Tam gdzie koguty tracą życie...

San Cristobal de Las Casas jest miasteczkiem, w którym na pewno dałoby się żyć. Nie jest za duże, a poza tym, mimo dużej ilości Indian, biała twarz nie jest tu niczym szczególnym. Na jednej z głównych ulic, prowadzących od placu sprzed katedry w stronę kościoła de Guadelupe, można wybierać w niezliczonej ilości kawiarenek i restauracji, są sklepy z oryginalnymi pamiątkami, supermarket, sklepiki z działami ze zdrową żywnością, kawiarnia wegetariańska i kolorowe hostele. Jedynym minusem jest fakt, że w nocy jest naprawdę zimno. Słuchy o zimnie sancristobalskim doszły do nas już w Agua Azul. A im bliżej San Cristobal tym częściej o tym legendarnym zimnie słyszeliśmy, ale skoro przeżyliśmy zimno w Grupo de Los Cien u stóp Izty przeżyjemy je i w Chiapas. Problem z sancristobalskim zimnem jest taki, że w dzień przygrzewa piękne słońce i trudno uwierzyć, że wraz ze zniknięciem sońca temperatura może tak drastycznie spaść. Czapki, kurtki i rękawiczki schowane na dnie plecaka znowu znalazły swoje zastosowanie:-)

Dzisiaj, tym razem nie skoro świt, wybraliśmy się do pobliskiej wioski o nazwie San Juan Chamula (oddalonej o około 8 kilometrów).
Okolice San Cristobal słyną z wiosek indiańskich, z których każda jest znana z jednej specyficznej rzeczy, a to z wyrobu garnków, a to produkcji tkanin. Ta akurat słynie z .... kościoła. Kościoła dosyć specyficznego. Biały prostokątny budynek z kolorowymi drzwiami stoi przy dużym placu, po którego drugiej stronie znajduje się hałaśliwe targowisko z mnóstwem bezpańskich psów, świeżych owoców i grzejących się na słońcu petard. Przed wejściem do kościoła siedzi pan pobierający opłatę za wstęp i informujący o tym, że robienie zdjęć w środku jest surowo zakazane. Wewnątrz pachnie igliwiem, które jest gęsto rozsypane po śliskiej od wosku podłodze. Panuje półmrok, a światło wpadające przez okna oświetla ludzi siedzących i klęczących na podłodze. Nie ma jednego głównego ołtarza, nie ma też ławek, są a to świeczki. Indianie mają swój system rozstawiania świeczek, każda z nich w zależności od koloru i wielkości ma swoje miejsce i znaczenie. Obok świeczek obowiązkowo stoi woda i ...Coca - Cola! Kościół ten jest miejscem, w którym podobno są odprawiane indiańskie obrzędy podczas życie traci jednen z kolegów kokokoguta z książki Pawlikowskiej (Blondynka, Jaguar i Tajemnica). I tak znowu wierzenia rdzennych mieszkańców przeplatają się z wprowadzoną paręset lat temu wiarą chrześcijańską...


**********************************************************************************


Tak to już jest, że gdy podróżując po Europie usłyszymy w tłumie ojczysty język nie robi to na nas większego wrażenia. Ale odległość robi różnicę...Gdy za Oceanem (hmm bardziej na południe niż na północ) wśród hiszpańskiego trajkotania padnie choć jedno polskie słowo od razu skierujemy wzrok w kierunku, z którego ono padło. Oficjalnie według danych Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Meksyku mieszka około 2 tysięcy Polaków - a to znaczy, że spotkać takiego to jak wygrać los na loterii:-)

Tak właśnie w supermarkecie w San Cristobal wyłowił nas Piotrek, który od jakiegoś czasu mieszka na północy w Chihuahua, a do Chiapas przyjechał na wakacje. Piotrek i jego, również świeżo poznany, kolega z Estonii zostali naszymi towarzyszami na resztę wieczoru. Słuchając historii północnomeksykańskich skosztowaliśmy miejscowych specjałów w wersji estońskiej, przeprowadziliśmy degustację mezcalu - miejscowej wódki z agawy, w której z reguły dumnie prezentuje swoje wdzięki robak - gąsienica gusano de maguey. Wymianie poglądów nie byo końca, a na pożegnanie nauczyliśmy się przeklinać po hiszpańsku. A co - może się przydać w najmniej oczekiwanym momencie - Cejrowskiemu się przydało:-)

Zdjęcia (14)

Komentarze (0)